Premierowy wpis!

Cześć!

Jestem dzisiaj bardzo podekscytowana i rozentuzjazmowana 👀

PREMIERA! Tak, to ten ważny dla autorów dzień. Z tej okazji chciałabym podziękować wszystkim, którzy przyczynili się do tego, że książka powstała, a więc w pierwszej kolejności Janowi Kazimierzowi Wazie, Jerzemu Sebastianowi Lubomirskiemu... ŻARTUJĘ. Dziękuję Wydawnictwu Oficynka i wszystkim dobrym duszom, które pilnowały tego projektu. Dziękuję moim bliskim (dzisiaj mam dzień wdzięczności, sorki), którzy we mnie wierzyli.

Z tej okazji notka dotycząca Łodzi. Tam dzieje się lwia część akcji „Pod złą gwiazdą”. Żeby była jasność – nie jestem z Łodzi, nie mam z tym miastem nic wspólnego. A raczej nie miałam, bo teraz sytuacja jest zupełnie inna, czuję ogromną więź z tą miejscowością. Trudno mi nawet nazwać to uczucie, w każdym razie – jest piękne. ❤

Dlaczego zdecydowałam się umieścić akcję właśnie w Łodzi? To zdecydowanie NIE był spontan. Na początku chciałam stworzyć powieść, która dotyczyłaby kobiet oskarżonych o czary. Taki był pierwotny plan. Zaczęłam czytać o dawnej Polsce. Kiedy ustaliłam ramy czasowe, musiałam znaleźć miejsce dla fabuły. 👀 Przejrzałam mnóstwo książek o czarach (w efekcie tylko niewielką część informacji wykorzystałam, bo zmieniła mi się zupełnie koncepcja). Trafiłam na informację o tym, że w Łodzi był tylko jeden proces o czary. Sprawa dotyczyła Zofii Strasibótki (trochę podobne nazwisko do Zofii Sobótko, prawda...?), która w 1652 roku została skazana za uprawianie czarów i zmarła podczas tortur.

Zastanowiło mnie to. Jedyny proces o czary w tak dużym mieście, jak Łódź? Oczywiście przypuszczałam, że wówczas miasto było mniejsze, ale sądziłam, że i tak spore. Jakież było moje zdziwienie, kiedy przeczytałam, że Łódź, chociaż posiadała prawa miejskie, była w XVII wieku niewielkim miasteczkiem, mniejszym od niektórych wsi! 👀 Tak mnie to zestresowało (😂), że zaczęłam czytać o tym coraz więcej i wpadłam w nieoczekiwaną miłość do tego miejsca. A z takiej miłości już nie można wyjść. Stwierdziłam, że oczywiście akcja powieści MUSI dziać się w Łodzi, nie ma co do tego wątpliwości.

Jednak nie pasował mi rok 1652, chciałam rokosz (1665-1666). Osadziłam więc akcję książki w miesiącach czerwiec – sierpień 1666 i dałam temu szlachecko-mieszczańskiemu cyrkowi płonąć. Okazało się, że wyjściowy pomysł pisania o czarach ma tu tylko szczątkowe zastosowanie. I dobrze, ostatecznie bardzo się z tego cieszę.

Chociaż z dawnej Łodzi już nic nie zostało (naprawdę nic), to miasto widziało o wiele więcej, niż rozwój manufaktur. Wcześniej widziało pożary (na przykład w 1666, zresztą opisałam to wydarzenie mocno fikcyjnie w książce), najazd wojsk Lubomirskiego (1665), a wcześniej Szwedów czy zarazę (1661 – prawdopodobnie epidemia cholery).

Dziś, po przewertowaniu źródeł, mogę śmiało powiedzieć, że Łódź to miasto z duszą i ogromnym bagażem doświadczeń. Oraz że ją kocham.