"Kochać to nie znaczy zawsze to samo. Można kochać tak lekko, można kochać bez granic" - tak śpiewał zespół De Mono. Zgadzam się z tymi słowami, dlatego dzisiejszy wpis będzie wyjątkowy. Spotkałam się z opinią, że "Anita" to książka o miłości. Nie zgadzam się z tym w ogóle. Dlaczego? KOCHA, LUB(I), ŻĄDA Miłości w "Anicie" praktycznie nie ma, choć cała książka opiera się na uczuciu tęsknoty za prawdziwym uczuciem. Główni bohaterowie błądzą jak we mgle, nie mogąc zrozumieć ani siebie, ani drugiej osoby. Łączy się to ze zjawiskiem opisanym przeze mnie w poprzednich postach. Nie wierzę w to, że steruje nami nasz charakter. Tłumaczymy wszystko tym, że "taki mam charakter i już". Zbyt mało uwagi poświęcamy temu, co nielogiczne. A przecież ludzie postępują nielogicznie na każdym kroku! Stworzyłam więc powieść na pohybel; zrodzoną z samych nielogicznych zachowań. Właśnie po to, by pokazać jak mało wiemy o sobie i innych. Co to ma do miłości? Otóż wie